Dat is toch ook wel een beetje het gevoel van de afgelopen dagen.
De organisatie heeft veel schoolbezoeken ingepland.
We sjouwen van de ene school naar de andere en worden steeds getrakteerd op een welkom bezoek en een interessant verhaal. Iedere school laat veel zien. Een geweldig open deur beleid. Delen van informatie en ervaringen aan ons buitenlanders. Kinderen die enthousiast naar ons komen, waar we mogen meevoetballen met ze, die nieuwsgierig vragen wie we zijn. Ook leerkrachten die betrokken zijn bij onze bezoeken aan hun school. Ze vertellen trots over hun school en hun werkwijzen. En wij luisteren aandachtig en hangen aan hun lippen. Het is vermoeiend, want het gaat allemaal in het Engels, meer of minder gebroken, aangevuld in Duits en gecompleteerd met onbekende woorden in het Portugees. Er zijn wel een aantal cultuurverschillen. Beginnen wij met ontvangst met koffie, hier worden we getrakteerd op een mooi verhaal en een rondleiding door hun gebouwen. Pas na de vragenronde is er tijd voor koffie met lekkere broodjes of andere typische Portugese versnaperingen. Wij voelen dat wel als een gemis. Onze Brabantse gastvrijheid heeft een andere volgorde. Maar we klagen niet. Niet hierover tenminste.
Wat minder goed geregeld is, is de manier om Lissabon of enkele omliggende dorpen te verkennen. In de beperkte tijd die we hier hebben willen ze ons zoveel mogelijk laten zien en zoveel mogelijk vertellen. Een geweldig uitgangspunt. Hoevaak zijn we hier immers? Maar als je begrijpt dat we pas koffie krijgen ná de uitleg en daarna als een speer met zijn 22en achter elkaar aan door een stad moeten racen, zonder op elkaar te kunnen wachten, zonder echt stil te staan bij de mooie dingen van Portugal en zonder onder het genot van een kopje koffie even te reflecteren of uit te wisselen wat we nu eigenlijk gehoord hebben, krijg je wel een sterk gevoel van haast... "Opzij, opzij, opzij...".
Als ik de tekst van dat lied de revue laat passeren is dat wel op ons lijf geschreven hier.
Maar wij als eigenwijze directeuren laten het daar uiteraard niet bij zitten. We nemen onze tijd dan wel op andere momenten. Iedere avond zitten we wel met een aantal bij elkaar. Maar gisterenavond was daar toch wel het hoogtepunt van. Na de gourmettour (rondwandeling -rondrace- door Lissabon in het teken van kleine hapjes en heerlijke port) verzamelden we weer in een kleine vierkante ruimte. We waren in twee groepen rondgegaan en ontmoetten elkaar weer in die ruimte. In het nidden stond een grote tafel met tapas. Eromheen, tegen de muren aan stonden de stoelen. Precies zoals het schijnbaar bij een bruiloft gebeurt bij de bruid thuis. Naarmate de wijnkaraffen leger raakten werd de stemming anders. "Gemütlicher". Wij (de Nederlanders) voelen ons al gauw ergens thuis en beginnen dan te zingen of melig te doen. Bij de Duitsers en Oostenrijkers duurt dat een wijntje of twee. Maar als díe kop eraf is...
Gisterenavond hebben we met de halve groep die gezelligheid voortgezet in een Ierse pub. Het was een latertje. Erg gezellig. Er werd volop gereflecteerd. Onderwijs werd op alle fronten geëvalueerd en vergeleken. Werkwijzen werden onder de loep genomen en discussies gingen over tafel. Dat was overigens niet het enige, maar dat is minder interessant in dit verband om te vertellen. Herman van Veen zou er zich in ieder geval thuis hebben gevoeld. Laten we het daar maar op houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten